WŁODZIMIERZ LUBAŃSKI

Włodzimierz Leonard Lubański urodził się 28 lutego 1947 roku w Gliwicach.

Od najmłodszych lat chciał trenować piłkę nożną. W wieku 11 lat zostaje przyjęty do  sekcji juniorów klubu GKS Sośnica. W klubie tym nie zagrzał długo miejsca, gdyż został wyłowiony przez łowcę talentów, który zabrał go do juniorów GKS-u Gliwice.  Włodzimierz Lubański rozpoczął profesjonalną karierę w barwach Górnika Zabrze. Zadebiutował w meczu ekstraklasy 21 kwietnia 1963 w zwycięskim meczu  z Arkonią Szczecin, w którym zdobył  swoją pierwszą bramkę w tej klasie rozgrywkowej. W Górniku Zabrze Lubański spędził               13 lat, które stanowiło złoty okres w historii klubu. W tym czasie zdobył w ekstraklasie 155 bramek, siedmiokrotnie sięgając z zespołem po mistrzostwo kraju (lata 1963-1967 oraz 1971  i 1972) i sześciokrotnie zdobywając Puchar Polski (1965, 1968-1972). Indywidualnie w latach 1966-1969 czterokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców oraz dwukrotnie został uznany przez redakcję Sportu „Piłkarzem Roku” (1967, 1970). Z kolei w 1972 roku redakcja ta przyznała mu „Złotego Buta”.
Włodzimierz Lubański debiutował w seniorskiej reprezentacji Polski w dniu 4 września 1963 roku w meczu z Norwegią, podczas którego w 67. minucie strzelił swoją pierwszą bramkę. Debiutując w wieku 16 lat został najmłodszym debiutantem oraz najmłodszym strzelcem reprezentacji Polski w historii. W 1972 roku trener Kazimierz Górski powołał  go na turniej olimpijski 1972 w Monachium i wybrał kapitanem drużyny. Lubański w turnieju rozegrał 6 spotkań i strzelił dwie bramki. Po zwycięstwie 2:1 w meczu finałowym z reprezentacją Węgier, Polska po raz pierwszy i jak dotąd jedyny raz w historii została mistrzem olimpijskim.”Strzelał gole prawą i lewą nogą, w krótki i w długi róg, głową.

Po meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, do Górnika Zabrze zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z chęcią pozyskania Lubańskiego za rekordową jak na tamte czasu kwotę miliona dolarów, jednak na transfer nie zgodził się Komitet Centralny PZPR.

W sumie rozegrał w reprezentacji 75 meczów, strzelając 48 bramek. Aż do 5 października 2017 był to rekord kraju, który został pobity przez Roberta Lewandowskiego.

W 1975 roku Włodzimierz Lubański przeniósł się do KSC Lokeren. W barwach tego klubu rozegrał 196 ligowych spotkań, w trakcie których zdobył 82 bramki. W sezonie 1980/1981 zdobył z klubem wicemistrzostwo Belgii, dotarł do finału Pucharu Belgii oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA. W latach 1983-1985 Włodzimierz Lubański był grającym trenerem Stade Quimper, w którym w trakcie 58 spotkań zdobył 14 bramek. Następnie przeniósł się do drugoligowego klubu belgijskiego – KRC Mechelen, w którym również był grającym trenerem. W 1986 roku zakończył w wieku 39 lat piłkarską karierę. Uznano go w 2003 roku najlepszym polskim piłkarzem 50-lecia UEFA.

W 1978 roku 31-letni wówczas piłkarz otrzymał nagrodę Fair Play UNESCO. W meczu przeciwko Danii zrezygnował bowiem z próby strzelenia gola, widząc zagrożenie dla bramkarza. Zdecydował się nad nim przeskoczyć, nie narażając rywala na uraz.

Tak Włodzimierza Lubańskiego wspomina Zbigniew Boniek: „To był piłkarz globalnego formatu. Jego umiejętności, przebojowość, szybkość, realizacja zadań – to była klasa światowa, "over the top".

Włodzimierz Lubański został wybrany do „Jedenastki 100-lecia PZPN"

Włodzimierz Lubański osiadł na stałe w Belgii, gdzie mieszka do dziś.W Lokeren cieszy się statusem największej gwiazdy i klubowej legendy.